سفرامام حسین(ع) به همراه کاروان از مکه نقطه آغاز خط سرخ شهادت و قیام است. امام(ع) از مکه تا کربلا منازل متعددی را طی کردند که هر یک از این منازل و اشاراتی که امام در آنها داشته اند، کلاس درسی است.

منزل هفتم: منزل عیون
وفور آب، چشمه‌ساران و گودال‌های لبریز آب باعث شده بود که این منزل را «عیون» بنامند. عیون فرودگاه زوّار بصره بوده است.
ازدحام مسافران فرصتی بود که امام اوضاع عراق به ویژه کوفه را بپرسد و در کنار آن به روشنگری بپردازد. گزارش مسافران کوفه این بود که شهر در محاصره کامل استغ نه می‌توان درون رفت و نه می‌توان بیرون آمد.
در همین منزل امام برای مسافران، مسافران کوفه و مکه، از چند موضوع سخن گفت:
1- فساد دستگاه اموی، جنایات، کژی‌ها و انحرافات و منکرات این حکومت.
2- حقانیت خویش و اهل‌بیت و ظلمی که بر حق‌گویان و حق‌پویان شده است.
3- علت قیام و حرکت خویش و اشاراتی به فرجام راه.
امام در این منزل عبدالله بن مطیع، بزرگ قریش، را ملاقات کرد. عبدالله گفت: جانم فدایت، مرو.
امام فرمود: زیر بار زور نمی‌روم.
در تاریخ طبری آمده است: پس از آن، حسین سوی کوفه روان بود تا به یکی از آب‌های عرب رسید. عبدالله بن مطیع عدوی را دید که آنجا فرود آمده بود و چون حسین را بدید، پیش وی آمد و گفت: ای پسر پیغمبر خدا! پدر و مادرم به فدایت! برای چه آمده‌ای؟ امام به او گفت: معاویه! چنان که شنیده‌ای، مرده و مردم عراق به من نوشته‌اند و مرا به سوی خویش خوانده‌اند. عبدالله بن مطیع گفت: ای پسرِ پیغمبر خدا! تو را به خدا، مگذار حرمت اسلام بشکند. تو را به خدا، حرمت پیغمبر خدا را حفظ کن! تو را به خدا، حرمت عرب را حفظ کن! به خدا اگر آنچه را بنی‌امیه به دست دارند، مطالبه کنی، حتماً تو را می‌کشند و اگر تو را بکشند، از پس تو هرگز از کسی بیم نکنند. به خدا، حرمت اسلام می‌شکند و حرمت قریش و حرمت عرب نیز. مکن! به کوفه مرو و دچار بنی‌امیه مشو! اما حسین به رفتن اصرار داشت. (ترجمه تاریخ طبری، ابوالقاسم پاینده، ج 7، ص 2983-2982)
ملاقات امام را با عبدالله بن مطیع در منزل حاجز و در بستان ابن معّمر نیز دانسته‌اند. در این ملاقات بسیاری نوشته‌اند که امام نامه‌های اهل کوفه را به عبدالله بن مطیع نشان داد.
منزل عیون جزئی از منطقه وسیع بطن‌الرمّه بوده است.